ေရးသားသူ – ဆရာေ႒း (သုတကေဖး)
DVB Burmese
ဓာတ္ပုံမ်ားအတြက္ မူရင္းမွ်ေ၀ထားသူ မိတ္ေဆြအေပါင္းတုိ႔အား ေက်းဇူးအထူးပါ။
မၾကာမီကပဲ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးသြားတဲ့ ဆူးေလစကြဲ (Sule Square) အေဆာက္အဦႀကီး ထီးထီးမတ္မတ္ ေပၚလာခဲ့တယ္။ လွပခန္႔ထည္ေနတာကလည္း အျပစ္ေျပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဆူးေလဘုရားလမ္းကို အစြဲျပဳၿပီး ဆူးေလစကြဲလို႔ ေပးထားဟန္ရွိပါတယ္။
ဆူးေလလမ္းဆိုတာလည္း ဆူးေလဘုရားကို အစြဲျပဳ မွည့္ေခၚထားတာပါ။ ဆူးေလဘုရားဆိုတာကလည္း တခ်ိန္ကေတာ့ ေရပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ့ ဆူးေလကုန္းေတာ္ေပၚမွာ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ေရလယ္ဘုရားတဆူ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆူးေလလို႔ အမည္နာမ တြင္ခဲ့တာကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ တဖုႆနဲ႔ ဘလႅိက ကုန္သည္ညီေနာင္နဲ႔ ဥကၠလာပမင္းႀကီးတို႔ ေရႊတိဂုံကုန္းေတာ္ ရွာမေတြ႔လို႔ “စုေဝး” တိုင္ပင္ရာအရပ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ “စုေလ” ကေန ကာလေရြ႕ေလ်ာလာေတာ့ ဆူးေလျဖစ္သြားတယ္လို႔ ပါးစပ္ရာဇဝင္ကလည္း ရွိခဲ့တယ္။
ေနာက္အမည္တခုကေတာ့ သန္လ်င္မင္းႀကီးက အမတ္ႀကီး “အသုတ္” လို႔ အမည္ရသူကို ေစတီတည္ဖို႔ အမိန္႔ေပးတာေၾကာင့္ ေစတီတည္တဲ့ အမတ္အမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး “အသုတ္က်ိဳက္” ေစတီဆိုတဲ့ အမည္လည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆူးေလေစတီဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕အလယ္ လူစည္ကားရာ ေနရာတခုပါပဲ။
ဆူးေလစကြဲရဲ႕ တည္ေနရာဟာ ဆူးေလဘုရားလမ္းေပၚမွာရွိၿပီး အေနာ္ရထာလမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းၾကားက အကြက္ေပါ့။ ဟို.. လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃ဝ ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ျပည္သူ႔ကုန္တိုက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခဲ့ဖူးတယ္။
မုန္႔တိုက္နဲ႔ ကပ္ရက္မွာေတာ့ ပပဝင္း႐ုပ္ရွင္႐ုံ။ ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ေတြ တင္တာေပါ့။ ဒီ႐ုံမွာ ဂ်ိန္းစ္ဘြန္းကား ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆိုဖီယာေလာရင့္ကိုလည္း တပ္မက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ပပဝင္းေဘးမွာ ဂုဏ္႐ုံဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္။ သူလည္း ႏိုင္ငံျခားကားေတြ တင္တာပါပဲ။ အဲဒီမွာလည္း Take me away ဂ်ပန္ကားၾကည့္ၿပီး လြမ္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။
႐ုပ္ရွင္႐ုံမဝင္မီမွာ ေကာ္ပိုေရးရွင္း ၉ စာအုပ္ဆိုင္ဝင္ၿပီး အဂၤလိပ္ ဗမာစာအုပ္ မ်ိဳးစုံ ဝယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ စာအုပ္ဝယ္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ေဘးက “လက္ေရြးစင္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္” မွာ ၾကည့္ၿပီးခဲ့တဲ့ ပူပူေႏြးေႏြး ႐ုပ္ရွင္ကားအေၾကာင္း ေဝဖန္ရင္း ေလကန္ရင္း စားၿမံဳ႕ျပန္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ညေနေစာင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ အေပၚထပ္က BEDC အစိုးရ အရက္ျဖဴဆိုင္ဝင္လို႔ တခြက္တက်င္း တန္းစီတိုးရင္း မိန္းမူးခဲ့ဖူးတာေပါ့။
ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီေခတ္ကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ The Palladium နဲ႔ the Globe ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြရွိခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ပပဝင္းနဲ႔ ဂုဏ္႐ံုဆိုၿပီး နာမည္ေျပာင္းခဲ့တာပါ။
၁၉၉ဝ-၉၁ ခုႏွစ္ထဲေရာက္ေတာ့ အဲဒီ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြ တခုၿပီးတခု ၿပိဳက်ၿပီး မၾကာမီႏွစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္မီ ဟုိတယ္ႀကီးတခု ေပၚလာတယ္။ အစကေတာ့ ထရိတ္ဒါးဟုိတယ္ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားဟိုတယ္လို႔လည္းေခၚပါတယ္။ ခုေတာ့ ဆူးေလရွန္ဂရီလာဟုိတယ္ေပါ့။
အရင္က ဒီေနရာ ဒီေဒသဟာ ရန္ကုန္သားေတြနဲ႔ မစိမ္းခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ တကယ့္စိမ္းစိမ္းကားကား။ ေတာ္႐ုံလူ အနားကပ္ခြင့္မရွိတဲ့ ေနရာစိမ္းတခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး အေနာ္ရထာလမ္းဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ပိုစတာပန္းၿခံလို႔ေခၚတဲ့ ေနရာတခု။ အေနာ္ရထာလမ္းနဲ႔ ဆူးေလလမ္းေထာင့္မွာပါ။ ေကာ္ပိုေရးရွင္း ၉ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ပိုစတာပန္းၿခံထဲမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေလးတဆိုင္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေဘးမွာေတာ့ က်ား/မ ခြဲထားတဲ့ အိမ္သာတလုံး။ ပန္းၿခံမ်က္ႏွာစာမွာေတာ့ ေၾကာ္ျငာပိုစတာေတြ ဝိုင္းရံလို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေညာင္းညာရင္ ထိုင္ၿပီးနားဖို႔ အုတ္ဂူ ေလးငါးဆယ္ခု ရွိရဲ႕။
ဟုတ္တယ္။ အုတ္ဂူေလးေတြပါ။ ဟို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပါင္း ၂၅ဝ ေက်ာ္ေလာက္က “လုပ္တိုင္း” လို႔ေခၚတဲ့ “သခႋ်ဳင္း” ေနရာတခု ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးသိန္းေမာင္ရဲ႕ မွတ္တမ္းအရဆိုရင္ ပိုစတာပန္းၿခံလို႔ေခၚတဲ့ အခုလက္ရွိ ဆူးေလစကြဲလို႔ေခၚတဲ့ ေနရာဟာ တခ်ိန္က “အာေမးနီးယန္းလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ သခ်ႋဳင္း” ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၁၉၇ဝ/၈ဝ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ေလာက္ ကာလေတြအထိ အုတ္ဂူေလးငါးလုံးေလာက္ထိ က်န္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က အဲဒီအုတ္ဂူေတြမွာ အေညာင္းအညာထိုင္ၿပီး အပန္းေျဖခဲ့ဖူးတယ္။
ပေရာ္ဖက္ဆာ ပီအာပန္းရဲ႕ ရန္ကုန္ရာဇဝင္ မွတ္တမ္းေတြအရဆိုရင္ အုတ္ဂူ ၂၈ လုံး ေတြ႔ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲက အုတ္ဂူ ၈ လုံးမွာ ေသဆုံးသူရဲ႕အမည္ ပါရွိတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ကြယ္လြန္တဲ့ေန႔စြဲေတြထဲမွာ ၁၈၁၁ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၇ ရက္ဟာ အေစာဆုံးပဲလို႔ ဆိုိုပါတယ္။ သခ်ိဳင္းရဲ႕သက္တမ္းကို အတိအက်ေျပာဖို႔ ခက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာဘုရင္ခန္႔ထားခဲ့တဲ့ “အေကာက္ဝန္ ဂရီဂုိရီ” ဟာ အာေမးနီးယန္းလူမ်ိဳးပါ။ သူေသဆုံးခဲ့တာက ၁၇၈၈ ခုႏွစ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမေသမီကတည္းက သူ႔ၾသဇာ သူ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ ျမန္မာဘုရင္ထံ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ဆူးေလေစတီေျမာက္ဘက္ သစ္တပ္ဝန္းၿမိဳ႕ျပင္ (ထိုအခ်ိန္က) မွာ အာေမးနီးယန္း လူမ်ိဳးေတြအတြက္ သခ်ႋဳင္းတခုကို တည္ခဲ့ဟန္ရွိတယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆူးေလလမ္းနဲ႔ အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္မွာ ရွိခဲ့တဲ့ အခု ဆူးေလစကြဲေနရာဟာ အာေမးနီးယန္းသခ်ႋဳင္းအျဖစ္ ၁၇၇ဝ နဲ႔ ၁၇၈ဝ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ကတည္းက ရွိခဲ့တာလို႔ ယူေသာ္ ရႏိုင္ေကာင္းပါတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ သခ်ႋဳင္းရွိေနတာနဲ႔စာရင္ ခန္႔ညားထည္ဝါတဲ့ အခုလို ဆူးေလစကြဲနဲ႔ Mall တခုရွိေနတာ ေကာင္းေလစြလို႔ ဆင္ျခင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုတခ်ိန္က အေနာ္ရထာလမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းၾကားက ဘေလာက္တခုလုံးမွာရွိခဲ့တဲ့ အတိတ္ပုံရိပ္ေတြကေတာ့ သတိတရ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ဆူးေလ ဘုရားလမ္းသည္ တခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္သာမက အာရွတြင္ အက်ယ္ဆံုးႏွင့္ အလွပဆံုးလမ္းျဖစ္ခဲ့သည္။ သန္႔ရွင္းလွေသာ လမ္းတြင္ သစ္ပင္မ်ားသာမက ကားမ်ား ဓာတ္ရထားမ်ား ျမင္းလွည္းမ်ားသြားရန္ပါ က်ယ္၀န္းသည္။ အဆိုပါပံုသည္ ဖေရဇာလမ္း (ယခု အေနာ္ရထာလမ္း) ႏွင့္ ဆူးေလဘုရားလမ္းေထာင့္ကို ၁၉၂၀ ၀န္းက်င္က ႐ိုက္ထားေသာ ပံုျဖစ္သည္။ (Myanmar Historic Archive)
ေအာက္က ပုံရိပ္ေတြကေတာ့ ဆူးေလတ၀ုိက္ ေရွ႕ေဟာင္းပုံရိပ္ေတြပါ။ မျမင္ဖူးေသးတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ ဗဟုသုတ အေနနဲ႔ မွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္။
ဆရာေ႒း (သုတကေဖး)
DVB Burmese
——————–
ဆူးလေစကွဲ တဝိုက် အတိတ်ပုံရိပ်ဟောင်းများ (unicode)
ရေးသားသူ – ဆရာဋ္ဌေး (သုတကဖေး)
DVB Burmese
မကြာမီကပဲ တည်ဆောက်ပြီးစီးသွားတဲ့ ဆူးလေစကွဲ (Sule Square) အဆောက်အဦကြီး ထီးထီးမတ်မတ် ပေါ်လာခဲ့တယ်။ လှပခန့်ထည်နေတာကလည်း အပြစ်ပြောစရာ မရှိလောက်အောင်ပါပဲ။ ဆူးလေဘုရားလမ်းကို အစွဲပြုပြီး ဆူးလေစကွဲလို့ ပေးထားဟန်ရှိပါတယ်။
ဆူးလေလမ်းဆိုတာလည်း ဆူးလေဘုရားကို အစွဲပြု မှည့်ခေါ်ထားတာပါ။ ဆူးလေဘုရားဆိုတာကလည်း တချိန်ကတော့ ရေပတ်လည်ဝိုင်းနေတဲ့ ဆူးလေကုန်းတော်ပေါ်မှာ တည်ထားကိုးကွယ်ခဲ့တဲ့ ရေလယ်ဘုရားတဆူ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
ဆူးလေလို့ အမည်နာမ တွင်ခဲ့တာကို လေ့လာကြည့်တော့ တဖုဿနဲ့ ဘလ္လိက ကုန်သည်ညီနောင်နဲ့ ဥက္ကလာပမင်းကြီးတို့ ရွှေတိဂုံကုန်းတော် ရှာမတွေ့လို့ “စုဝေး” တိုင်ပင်ရာအရပ် ဖြစ်တဲ့အတွက် “စုလေ” ကနေ ကာလရွေ့လျောလာတော့ ဆူးလေဖြစ်သွားတယ်လို့ ပါးစပ်ရာဇဝင်ကလည်း ရှိခဲ့တယ်။
နောက်အမည်တခုကတော့ သန်လျင်မင်းကြီးက အမတ်ကြီး “အသုတ်” လို့ အမည်ရသူကို စေတီတည်ဖို့ အမိန့်ပေးတာကြောင့် စေတီတည်တဲ့ အမတ်အမည်ကို အစွဲပြုပြီး “အသုတ်ကျိုက်” စေတီဆိုတဲ့ အမည်လည်း ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဆူးလေစေတီဟာ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့အလယ် လူစည်ကားရာ နေရာတခုပါပဲ။
ဆူးလေစကွဲရဲ့ တည်နေရာဟာ ဆူးလေဘုရားလမ်းပေါ်မှာရှိပြီး အနော်ရထာလမ်းနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းကြားက အကွက်ပေါ့။ ဟို.. လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၃ဝ ကတော့ ဒီနေရာမှာ ပြည်သူ့ကုန်တိုက် ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ ပေါင်မုန့်နဲ့ လက်ဖက်ရည် သောက်ခဲ့ဖူးတယ်။
မုန့်တိုက်နဲ့ ကပ်ရက်မှာတော့ ပပဝင်းရုပ်ရှင်ရုံ။ နိုင်ငံခြားရုပ်ရှင်တွေ တင်တာပေါ့။ ဒီရုံမှာ ဂျိန်းစ်ဘွန်းကား ကြည့်ခဲ့ဖူးတယ်။ ဆိုဖီယာလောရင့်ကိုလည်း တပ်မက်ခဲ့ဖူးတယ်။ ပပဝင်းဘေးမှာ ဂုဏ်ရုံဆိုတာလည်း ရှိသေးတယ်။ သူလည်း နိုင်ငံခြားကားတွေ တင်တာပါပဲ။ အဲဒီမှာလည်း Take me away ဂျပန်ကားကြည့်ပြီး လွမ်းခဲ့ရဖူးပါတယ်။
ရုပ်ရှင်ရုံမဝင်မီမှာ ကော်ပိုရေးရှင်း ၉ စာအုပ်ဆိုင်ဝင်ပြီး အင်္ဂလိပ် ဗမာစာအုပ် မျိုးစုံ ဝယ်ခဲ့ဖူးတယ်။ စာအုပ်ဝယ်ပြီး ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးတာနဲ့ သူတို့ဘေးက “လက်ရွေးစင်လက်ဘက်ရည်ဆိုင်” မှာ ကြည့်ပြီးခဲ့တဲ့ ပူပူနွေးနွေး ရုပ်ရှင်ကားအကြောင်း ဝေဖန်ရင်း လေကန်ရင်း စားမြုံ့ပြန်ခဲ့ကြဖူးတယ်။ ညနေစောင်းပြီဆိုတာနဲ့ အပေါ်ထပ်က BEDC အစိုးရ အရက်ဖြူဆိုင်ဝင်လို့ တခွက်တကျင်း တန်းစီတိုးရင်း မိန်းမူးခဲ့ဖူးတာပေါ့။
ဗြိတိသျှကိုလိုနီခေတ်ကတော့ အဲဒီနေရာမှာ The Palladium နဲ့ the Globe ရုပ်ရှင်ရုံတွေရှိခဲ့ပြီး လွတ်လပ်ရေးရပြီး နောက်ပိုင်းမှာ ပပဝင်းနဲ့ ဂုဏ်ရုံဆိုပြီး နာမည်ပြောင်းခဲ့တာပါ။
၁၉၉ဝ-၉၁ ခုနှစ်ထဲရောက်တော့ အဲဒီရုပ်ရှင်ရုံတွေ၊ စာအုပ်ဆိုင်တွေ၊ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွေ၊ တည်းခိုခန်းတွေ တခုပြီးတခု ပြိုကျပြီး မကြာမီနှစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ ကြယ်ငါးပွင့်အဆင့်မီ ဟိုတယ်ကြီးတခု ပေါ်လာတယ်။ အစကတော့ ထရိတ်ဒါးဟိုတယ် ကုန်သည်ကြီးများဟိုတယ်လို့လည်းခေါ်ပါတယ်။ ခုတော့ ဆူးလေရှန်ဂရီလာဟိုတယ်ပေါ့။
အရင်က ဒီနေရာ ဒီဒေသဟာ ရန်ကုန်သားတွေနဲ့ မစိမ်းခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ တကယ့်စိမ်းစိမ်းကားကား။ တော်ရုံလူ အနားကပ်ခွင့်မရှိတဲ့ နေရာစိမ်းတခု ဖြစ်သွားခဲ့ပါပြီ။ ရှေ့ဆက်ပြီး အနော်ရထာလမ်းဆီ မျှော်ကြည့်ပြန်တော့ ပိုစတာပန်းခြံလို့ခေါ်တဲ့ နေရာတခု။ အနော်ရထာလမ်းနဲ့ ဆူးလေလမ်းထောင့်မှာပါ။ ကော်ပိုရေးရှင်း ၉ မရှိတော့ပေမယ့် ပိုစတာပန်းခြံထဲမှာ စာအုပ်ဆိုင်လေးတဆိုင် ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ စာအုပ်ဆိုင်ဘေးမှာတော့ ကျား/မ ခွဲထားတဲ့ အိမ်သာတလုံး။ ပန်းခြံမျက်နှာစာမှာတော့ ကြော်ငြာပိုစတာတွေ ဝိုင်းရံလို့ပေါ့။ ပြီးတော့ ညောင်းညာရင် ထိုင်ပြီးနားဖို့ အုတ်ဂူ လေးငါးဆယ်ခု ရှိရဲ့။
ဟုတ်တယ်။ အုတ်ဂူလေးတွေပါ။ ဟို လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပါင်း ၂၅ဝ ကျော်လောက်က “လုပ်တိုင်း” လို့ခေါ်တဲ့ “သင်္ချိုင်း” နေရာတခု ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်။ သတင်းစာဆရာကြီး ဦးသိန်းမောင်ရဲ့ မှတ်တမ်းအရဆိုရင် ပိုစတာပန်းခြံလို့ခေါ်တဲ့ အခုလက်ရှိ ဆူးလေစကွဲလို့ခေါ်တဲ့ နေရာဟာ တချိန်က “အာမေးနီးယန်းလူမျိုးတို့ရဲ့ သင်္ချိုင်း” ဖြစ်ခဲ့တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ၁၉၇ဝ/၈ဝ ခုနှစ် ဝန်းကျင်လောက် ကာလတွေအထိ အုတ်ဂူလေးငါးလုံးလောက်ထိ ကျန်ရှိနေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က အဲဒီအုတ်ဂူတွေမှာ အညောင်းအညာထိုင်ပြီး အပန်းဖြေခဲ့ဖူးတယ်။
ပရော်ဖက်ဆာ ပီအာပန်းရဲ့ ရန်ကုန်ရာဇဝင် မှတ်တမ်းတွေအရဆိုရင် အုတ်ဂူ ၂၈ လုံး တွေ့ရှိပါတယ်။ အဲဒီအထဲက အုတ်ဂူ ၈ လုံးမှာ သေဆုံးသူရဲ့အမည် ပါရှိတယ်လို့ ဆိုတယ်။ ကွယ်လွန်တဲ့နေ့စွဲတွေထဲမှာ ၁၈၁၁ ခုနှစ် မေလ ၁၇ ရက်ဟာ အစောဆုံးပဲလို့ ဆိုပါတယ်။ သချိုင်းရဲ့သက်တမ်းကို အတိအကျပြောဖို့ ခက်ပါတယ်။
အဲဒီအချိန်က မြန်မာဘုရင်ခန့်ထားခဲ့တဲ့ “အကောက်ဝန် ဂရီဂိုရီ” ဟာ အာမေးနီးယန်းလူမျိုးပါ။ သူသေဆုံးခဲ့တာက ၁၇၈၈ ခုနှစ် ဖြစ်တာကြောင့် သူမသေမီကတည်းက သူ့ဩဇာ သူ့လုပ်ပိုင်ခွင့်နဲ့ မြန်မာဘုရင်ထံ ခွင့်တောင်းပြီး ဆူးလေစေတီမြောက်ဘက် သစ်တပ်ဝန်းမြို့ပြင် (ထိုအချိန်က) မှာ အာမေးနီးယန်း လူမျိုးတွေအတွက် သင်္ချိုင်းတခုကို တည်ခဲ့ဟန်ရှိတယ်လို့ ယူဆနိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဆူးလေလမ်းနဲ့ အနော်ရထာလမ်းထောင့်မှာ ရှိခဲ့တဲ့ အခု ဆူးလေစကွဲနေရာဟာ အာမေးနီးယန်းသင်္ချိုင်းအဖြစ် ၁၇၇ဝ နဲ့ ၁၇၈ဝ ခုနှစ် ဝန်းကျင်ကတည်းက ရှိခဲ့တာလို့ ယူသော် ရနိုင်ကောင်းပါတယ်လို့ ကောက်ချက်ချမိပါတယ်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မဟာရန်ကုန်မြို့လယ်ကောင်မှာ သင်္ချိုင်းရှိနေတာနဲ့စာရင် ခန့်ညားထည်ဝါတဲ့ အခုလို ဆူးလေစကွဲနဲ့ Mall တခုရှိနေတာ ကောင်းလေစွလို့ ဆင်ခြင်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဟိုတချိန်က အနော်ရထာလမ်းနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်လမ်းကြားက ဘလောက်တခုလုံးမှာရှိခဲ့တဲ့ အတိတ်ပုံရိပ်တွေကတော့ သတိတရ လွမ်းဆွတ်ဖွယ်ပင် ဖြစ်နေပါတော့တယ်။
ဆရာဋ္ဌေး (သုတကဖေး)
DVB Burmese